Ahmet Hakan saldırı anını anlattı

Gazeteci Ahmet Hakan, Hürriyet Pazar'a saldırıya uğradığı gece neler yaşadığını aktardı.

EVİMİN TAM ÖNÜNDE... KENDİMİ EN GÜVENDE HİSSETTİĞİM ANDA...

Üç buçuk saatlik programdan çıkmışım. Nasıl yorgunum. Üzerimden iki TIR geçmiş gibi. Atladım arabanın arkasına. Önde şoför ve gazetenin tahsis ettiği özel güvenlikten bir koruma. Eve ulaşmayı iple çekiyorum. Tam evin önüne geldik. Kapıyı açtım. Huzur ve güven içinde, yüzümde eve ulaşmanın keyfiyle oluşmuş inceden bir gülümsemeyle arabadan indim.

HEPSİ ÜÇ SANİYE İÇİNDE OLUP BİTTİ

Bizim arabanın hemen arkasında, dümenden kaza yapmış gibi yapan bir araç ve içinden fırlayan dört adet zebella gibi adam... Zebellalardan biri bizim korumayı etkisiz hale getirdi, diğer üçü neye uğradığımı bilemeden üzerime çullandı.

Hepsi üç saniye içinde olup bitmişti. Tam o anda içimden sadece şu cümle geçiyordu: “Bunlar benim façayı bozacaklar, eyvah!” Vurdular. Vurdular. Yere yığıldım. Vurmaya devam ettiler. Yerlerde süründüm, gözümdeki gözlük fırladı, burnumdan kanlar akmaya başladı.

DON CARLEONE'NİN VURULMA SAHNESİ GİBİ..

Baktım: Beyaz gömleğim kan içinde. Sonra gözüm bizim Terzi Namık’a yeni yaptırdığım takım elbisenin pantolonundaki yırtığa takıldı. İçimden “Namık bunu onarabilir mi acaba” diye geçirdim. Yemin ederim geçirdim.

Sonra can havliyle ve biraz da Don Corleone’nin vurulma sahnesinde olduğu gibi çok artistik ve çok havalı bir şekilde kendimi karşı kaldırıma attım.

BENİ ARAÇLARIN ÜZERİNE FIRLATTILAR

40 biner liraya tutulduklarını sonradan öğrendiğim zebellalar peşimden geldiler. Beni yakalayıp park etmiş araçların üzerine fırlattılar. Çarpmanın etkisiyle kaburga kemiklerimin kırıldığını hissettim.

NUR YÜZLÜ KAPICI BENİ KURTARDI

Tam bu sırada karşı sıradaki apartmanların birinde nur yüzlü bir kapıcı belirdi. “Bir ilahi yardım geldi” hissiyle kapıcıya doğru yöneldim. Ya da şöyle söyleyeyim: Gayet ulvi bir kaçış gerçekleştirdim. “Aç kapıyı” dedim kapıcıya. Açtı. Sonra da hemen kapattı. Zebellalar dışarıda, ben apartmanın içindeydim.

Bağrış çağrış bir süre daha devam etti. Sokak ayağa kalktı. Zebellalar kaçtı. Ben de apartmandan çıktım. Polisler, hastaneler, telefonlar, aciller, ifadeler falan... Ameliyatlar, pansumanlar, ilaçlar falan... Gaflette yakalamışlardı beni ve hiç beklemediğim anda arkadan saldırmışlardı. O gün bugündür, güneşin sofrasında, dostların arasında olsam dahi, hep arkamı kolluyorum. Bakalım ne zamana kadar sürecek bu marazi hal.