Tuvalette yaşam mücadelesi

Manisa’nın Yunusemre ilçesinde aile içindeki sorunlar nedeniyle eşi tarafından 2 sene önce sokağa atıldığını öne süren yaşlı adam halka açık tuvaletin bir metrekarelik alanında yaşam mücadelesi veriyor. Yatacak yeri olmadığından, sürekli sandalye üstünde oturmak zorunda kalan Osman Yılmaz’ın iki bacağında da kan dolaşımının zayıflaması nedeniyle şişlikler oluşurken, yaşlı adamın tek isteği kendisine yatabileceği bir yer verilmesi.

Manisa’nın Yunusemre ilçesi Topçuasım Mahallesi’ndeki halka açık tuvaletin bir metrekarelik alanında yaşam mücadelesi veren 55 yaşındaki Osman Yılmaz yardım eli bekliyor. Çevre esnafının sahip çıkmasıyla sokakta kalmak yerine tuvaletin bir köşesinde akşamları sandalye üzerinde oturarak uyumak zorunda kalan Yılmaz, sağlık problemleriyle de uğraşmak zorunda kalıyor. Son iki yıldır sokakta kaldığını ve çevre esnafının kendisine sahip çıkmasıyla gündüzleri tuvaletin önündeki sandalyede geceleri tuvaletin içindeki sandalyede oturarak yaşam mücadelesi veren Osman Yılmaz, yaşının ilerlemesi ve sağlık problemleriyle nedeniyle çalışamadığını ve bakıma muhtaç olduğunu söyledi. Yılmaz, “İki sendir buradayım, yatacak yerim yok, ayaklarımı uzatamıyorum. Bir arkadaş sağ olsun kaldığım bu yeri akşamları bana verdi. Bir tas çorba kuru ekmek bulabiliyorsam yiyorum. Bakanım yok, sigortam yok. Sigortam var da emekli olamıyorum. Günüm eksik. Burada oturarak bir ekmek parası alıyorum. Üstümü değiştiremiyorum, banyo yapamıyorum. Sadece yatacak bir yerim olsun, banyo yapacak yerim olsun çöplerden ekmek toplayarak karnımı doyururum” şeklinde konuştu.



Ailesi evden kovdu
Ailesi ile yaşadığı problemler nedeniyle iki sene önce evden atıldığını öne süren Yılmaz, “Ailemle yaşadığım tartışma nedeniyle eve almıyorlar. Eşim istemiyor beni. Resmi nikahımız da var ama parasızlıktan boşanma davası da açamıyorum. Oturmaktan bacaklarım bu hale geldi. Oturmaktan dolayı kan hareket etmiyor. Yatacak, ayaklarımı uzatacak bir yerim olsa şişme olayı olmaz. Bacaklarımda varis var. Varislerden bir ameliyat oldum kan aldılar, çektiler. Tansiyonum, şekerim var rahatsızlanıp düşüyorum. Ambulans gelip alıp götürüyor bir iki iğne vuruyorlar, serum takıyorlar sonra yine buraya geri geliyorum. Başka bir çare bulamayız diyorlar. 2 senedir akşamları bu tuvalette kalıyorum, başka bir yerim yok, yatacak yerim yok” dedi.



Sağlık problemleri nedeniyle çalışamadığını ve 2 bin 742 gün sigorta primi olduğunu ancak 3 bin 600 prim günü olmadığı için malulen emekli de olamadığını belirten Yılmaz, bacaklarının iyileşmesi halinde çalışabileceğini ancak bu durumda ayakta bile durmakta zorlandığını dile getirdi.

“Defalarca araba önüne atladım”
Gündüzleri dışarıda bir sandalye üstünde geceleri de tuvaletin içindeki sandalye üzerinde oturarak uyuduğunu anlatan Yılmaz gözleri dolarak şunları söyledi:

“Bana burayı veren arkadaştan Allah razı olsun akşamları gelip burada yatıyorum. Bazen kendimi arabaların önüne atıyorum arabalar bile vurmuyor. Bu canımdan bıktım artık. Allah’ın zoruna gitmesin ama ben ne yapayım. Başka çarem yok. 3 sefer kendimi arabanın önüne attım, arabalar vursun diye arabalar da vurmuyor. Gezemiyorum, eşin dostun yanına gidemiyorum. Ayaklarım kangrene çevirecek. Dizden aşağısı kesilirse daha kötü olacak. Buraya veren arkadaş her gün bir çorba ekmek parası veriyor babasının anasının hayrına. Emekli aylığım yok, çalışamıyorum. Sigortam var ama emekli olamıyorum. Malulen emekli olabilmek için 3 bin 600 günü doldurmam lazım onu da dolduramıyorum.”

Mahalle esnaflarından Aytaç Bayil de Osman Yılmaz’ı iki senedir tanıdıklarını belirterek, “Kimsesi yokmuş burada arkadaşlarımız yardımcı oldu burada kalıyor. Zaman zaman rahatsızlanıyor rahatsızlandığı zaman ambulans çağırmaya artık utanır olduk çünkü geliyorlar rahatsız götürüyorlar bir iğne vurup gidebilirsin diyorlar. Ciddi bir rahatsızlığı var ayakta duramıyor zaten. Akşamları burada yatıyor. Kalacak yeri yok. Komşu da burada kapıyı açtı. Dükkanı kapattıktan sonra burada sandalye üzerinde kalıyor. Soğukta sıcakta bu küçücük mekanda kalıyor” dedi.