Çok Güzel Hareketler Bunlar'ın güzeline yapımcı tacizi

Şu an kendime olan güvenimi
kaybetmesem de geleceği düşündüğüm an inanılmaz bi korku ve dehşet yaşıyorum. Bu gün olduğu gibi. Çünkü 9 sene yokuş aşağı yürüyünce İnsan ister istemez güzel şeyleri haketmediğini düşünüyor. Zaten geleğimi düşündüğümde bu yüzden dehşete kapılıyorum.
Normalde aciz gözükmeyi hiç sevmem, yani beni tanımayan insanlara. Kime ne yani ben ne yaşıyorum? Niye paylaşıyorum? Napıyorum kendimi mi acındırıyorum? Bana üzülün mü istiyorum? Hiçbiri değil sadece tüm bunların buraya yazabilecek kadar normal şeyler olduğunu hissetmeye ihtiyacım var. Başarısızlığın, üzülmenin, depresyonun, hastalığından
bahsetmenin, ağlamanın, zaman zaman pes etmenin normal bişi olduğunu düşünmeye ihtiyacım var. Ben bugün böyleyim, yarın yine ayağa kalkarım. Çünkü işime aşığım, üretmeden duramam ve her yazdığım şeyden sonra hissetttiğim o heyecandan da vazgeçemem. Ama bu gün kötüyüm be...